ใคร'เคย'มีแฟนแบบนี้บ้างคะ (เลิกกันเมื่อสองนาทีที่แล้ว)

สวัสดีตอนเช้านะคะเพื่อนๆชาวพันทิฟ เข้าเรื่องเลยดีกว่าเนอะ
คือ เราไม่รู้ว่าเราเยอะไปหรือเค้าน้อยไปกันแน่หน่ะค่ะ แต่เรารู้สึกไม่ค่อยโอเคกับหลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา เราจะเล่าเรื่องราวตั้งแต่แรกเริ่มที่คบกันเลยนะคะ เพื่อนๆคิดเห็นยังไงบอกกันด้วยน้า
          ตอนคบกันแรกๆ ไม่ค่อยมีเรื่องทะเลาะกันเท่าไหร่ จะมีแค่เรื่องเดียวคือเรื่องมองผู้หญิง สำหรับบางคนอาจจะคิดว่าเรางี่เง่า แค่มองทำไมต้องเอามาเป็นเรื่องใหญ่ แต่ต่างคนต่างความคิดค่ะ เราคิดว่าการมองเป็นการไม่ให้เกียรติเรา แบบเรายืนอยู่ข้างๆหรือเดินอยู่ด้วยกันแท้ๆ เราไม่โอเคกับเรื่องแบบนี้มากๆค่ะ แล้วเหตุการณ์แบบนี้ก็เป็นเหตุการณ์แรกที่เราทะเลาะกัน เค้าสัญญาว่าเค้าจะไม่มองอีกให้เราสบายใจ เราก็รู้สึกดีมากๆนะ เหมือนเค้าพยายามเปลี่ยนให้เราสบายใจ แต่เค้าก็เปลี่ยนไม่ได้ในทันทีหรอก ก็ยังมีบ้างประปราย แต่เราก็ โอเค เค้าพยายาม แล้วมันก็น้อยลงแล้ว จนตอนนี้เค้าก็เลิกนิสัยแบบนั้นไปแล้วค่ะ พอคบกันไปเรื่อยๆ เหตุการณ์ที่สองที่เป็นจุดพีคที่ค่อนข้างจะทำให้ความคิดเราเปลี่ยนความคิดในตัวเราเลยคือเหตุการณ์นี้แหละค่ะ วันนั้นเราจะไปศูนย์หนังสือจุฬาตอนเย็นๆ ประมาณห้าโมงครึ่ง เค้าก็เรียน รด. แถวๆดินแดง ทีนี้เราเห็นว่าสถานที่ก็ใกล้ๆกัน เรากับเค้าเลยตกลงว่าเจอกันที่อนุเสาวรีย์ แต่พอเค้าเรียนเสร็จเค้ากลับบอกว่าเหนื่อย อยากกลับบ้าน แล้วก็อ้อนนู่นอ้อนนี่ตามสไตล์ของเค้า แต่เราคิดว่า กลับมาก็คงดึกแล้ว เค้าควรจะเห็นความปลอดภัยของเราเป็นหลักหรือเปล่า เราไม่รู่ว่าเราเห็นแก่ตัวมากเกินไปหรือเปล่า แต่ที่เราคิดแบบนี้เพราะเราเอาบรรทัดฐานของเราเป็นที่ตั้งค่ะ ถ้าเราเจออะไรมาเหนื่อยๆแล้วได้มาเจอกับคนที่เรารัก เราจะรู้สึกไม่เหนื่อยไม่ลำบากอะไรเลยค่ะ กลับดีใจด้วยซ้ำ แต่สำหรับเค้ามันไม่ใช่ เรายังไม่ตกลงกับเค้าว่าจะเอายังไง แต่เค้ากลับขึ้นรถกลับบ้านไปแล้ว ตอนที่เรารู้เราโกรธมากๆค่ะ หน้าชาไปหมด เราคิดว่านัดกันแล้ว ทำไมผิดคำพูด ให้เราไปคนเดียวเลยหรอ อะไรประมาณนี้ค่ะ เราเลยพูดจาตัดพ้อเค้ายกใหญ่ สุดท้ายเราก็ไปศูนย์หนังสือจุฬาคนเดียว แบกหนังสือมาที่อนุเสาวรีย์คนเดียว แต่พอเค้าเห็นว่าเราดูท่าทีไม่ดี เค้าก็ตีรถกลับมาหาเราที่อนุเสาวรีย์ค่ะ ตอนนั้นเราก็ยืนคุยกัน เราเสียใจมากที่เค้าทำแบบนี้ เราไม่คิดว่าเค้าจะทำได้ แต่เค้าบอกว่าเค้าจะปรับปรุงตัว เค้าขอโอกาสเราอีกครั้ง เราก็ใจอ่อน ยอมเค้าด้วยเหตุที่ว่าเรารักเค้าด้วยแหละ เราไม่รู้ว่าเราเยอะไปรึเปล่า เค้าอาจจะเหนื่อยจริงๆก็ได้ แต่ถ้าเราเอาบรรทัดฐานตัวเราเป็นที่ตั้ง เราสามารถทำให้เค้าได้ค่ะ เคยมีครั้งนึงค้าอยากได้รองเท้า lecoq มากๆ แต่บ้านเราอยู่รังสิตซึ่งแถวนั้นไม่มีเลย และขนาดไซส์เท้าเค้าหายาก เรานั่งรถไปหาที่ฟิวเจอร์ เค้าบอกว่าไม่มี ก็ไปที่เดอะมอล์งาม พี่เค้าก็บอกว่าไม่มีไซส์ ไปที่เซนทรัลลาดพร้าว ก็ไม่มีไซส์ ไปเซนทรัลปินเกล้าก็ไม่มี พระราม2 ก็ไม่มีสีอีก จนเราไปถึงเซนทรัลพระราม9 ในที่สุดก็ได้ของขวัญเค้า เราไปตั้งแต่ห้าโมง กลับถึงบ้านเกือบห้าทุ่ม แต่เราดีใจมากๆเลยนะ เราไม่รู้สึกเหนื่อย เราคิดว่าถ้าเค้าเปิดของขวัญมาดูแล้วเห็นของที่เราเอามาให้เค้าต้องดีใจมากแน่ๆ ต่อนะคะ เราก็เลยให้โอกาสเค้า แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังเกิดขึ้นอีกเรื่อยๆ ถามว่าตอนนั้นเรารักเค้ามั้ย เราก็ยังรักเค้าอยู่ค่ะ แต่ความรู้สึกให้เหมือนเดิม 100เปอร์เซนต์ก็คงยาก เวลาเราอยากไปไหนส่วนใหญ่เค้าก็ทำตัวอิดๆออดๆ ไม่อยากจะไป เหตุผลส่วนใหญ่ก็ขี้เกียจ แต่บางครั้งมันก็ใกล้สอบเราก็โอเค ไม่ไปก็ได้ หรือการเงินค่อนข้างช็อต เราก็บอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเลี้ยง เวลาไปเที่ยวส่วนใหญ่เราเป็นคนชวน และถ้าเราเป็นคนชวนส่วนใหญ่เราจะเลี้ยงค่ะ เราดูหนังกันเกือบ20เรื่อง เค้าออกให้เราประมาณสามเรื่อง แชร์ๆกันออกอีกสามเรื่อง นอกนั้นเราออกหมด แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรนะ เพาะถือว่าเราเป็นคนชวน เราชอบดูหนังโรงมากๆๆๆ 555 แต่ตอนนี้ไม่ได้ดูแล้วค่ะ รู้สึกประหยัดขึ้นมาชีวิตดูมีอะไรดีขึ้นเยอะ พอเราคบกันไปเรื่อยๆ ก็มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกเรื่อยๆ เหมือนเป็นวงเวียนไม่จบไม่สิ้น เราไปสำเพ็งหาซื้ออุปกรณ์ทำเคสกลิตเตอร์มาขาย เราชวนเค้าเค้าก็ดูไม่อยากไป อิดๆออดๆ เราก็เห็นเค้าไม่ค่อยชอบเดิน ปวดขาปวดแข้งบ่อยๆ เราก็เลยนั่งรถเมล์ไปคนเดียว แต่ในใจก็แอบผิดหวังนิดนึงนะว่า ไม่คิดจะมาช่วยแบบถือของหรือไปเป็นเพื่อนเลยหรอ เพราะเราก็ไม่เคยไป ไปครั้งแรกเหมือนกัน แต่เราก็อืม โอเค เค้าคงไปไม่ได้แหละแบบปวดขา เอาไปด้วยก้คงบ่นจะกลับแน่ๆ เราก็เลยไปคนเดียวค่ะ พออาทิตย์ถัดมา เราก็ไปคนเดียวอีก เราสูง155 หนัก44 แบกของขึ้นรถเมล์กลับบ้าน วันนั้นเหนื่อยมากกก เรานี่ยิ่งกว่าน้อยใจ หรือเราเยอะไปก็ไม่รู้ แต่เราก็เก็บสะสมมันไว้ในใจไม่ได้พูด แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไง มีอะไรให้บอกเค้ามา แต่เรากลับคิดว่าเรื่องแบบนี้ต้องให้ฝ่ายหญิงพูดหรอ อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ จนมาถึงเมื่อวาน มันอาจฟังดูเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆนะคะ แต่ด้วยความที่มันสะสมมาเรื่อยๆ เราสั่งปลาทับทิมสามรสมากินกัน แล้วก็กับข้าวอื่นๆอีกทั้งหมดประมาณ600บาท พอกินปลาได้สักพักหนึ่งเราก็กินนู่นนี่ของเราไป เค้าก็แกะแก้มปลาไป เราก็เลยถาม ตัวเองชอบกินตาหรอ (ตอนนั้นเราไม่รู้ค่ะว่าเค้าพยายามควักอะไร) เค้าบอก เปล่าๆ แก้ม เราก็เลยถาม ตัวเองชอบกินแก้มปลาหรอ เค้าก็บอกว่ามันเป็นส่วนที่อร่อยที่สุดของปลา เราก็คิดว่าว้าว เค้าตักส่วนที่อร่อยสุดให้เราดีใจจัง แต่เปล่าเลย พอเค้าตักได้ เค้าก็เอาไปกินหน้าตาเฉย ฟังดูอาจเป็นเรื่องเล็กๆนะ แต่เรานี่คิดไปถึงอนาคตเลยค่ะ ไม่รู้เราคิดมากไปรึเปล่า ว่าอืม.. หัวหน้าครอบครัวเราในอนาคตเป็นแบบนี้หรอ อะไรประมาณนี้อะค่ะ พอเค้าเห็นเราซึมๆเค้าก็ถามเป็นอะไรเราเลยพูดตรงๆกับเค้าว่าเรารู้สึกยังไง เค้าก็บอกอืมๆเค้าผิด แต่ดูเค้าไม่ค่อยคิดว่าตัวเองผิดเท่าไหร่ หลังจากนั้นเค้าก็ไม่กินปลาอีกเลย พอเรากลับถึงบ้านเหมือนเรายังคุยกันไม่เคลียร์ ก็คุยกันต่อ เราก็พูดตรงๆเพราะเค้าบอกให้เราพูดตรงๆ เราบอกว่าเราไม่ค่อยโอเคกับหลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เหมือนไม่ได้ใส่ใจกันเลย เค้าพูดว่า เราหวังว่าเค้าจะเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ แต่เค้าเป็นไม่ได้ เค้าไม่อยากเสียตัวตนไป คือเราไม่เข้าใจค่ะว่าการที่เสียสละมากขึ้นมันเป็นการสูญเสียตัวตนตรงไหน หรือเราไม่เข้าใจเองเราก็ไม่รู้ แต่เราคิดว่าเราเข้าใจนะ เราก็เลยพูดกับเค้าเลยว่า เราต้องการหัวหน้าครอบครัวที่เสียสละได้นะ ไหนบอกจะเปลี่ยน พูดแล้วทำไม่ได้นะ เค้าก็บอก เออใช่ พูดแล้วทำไม่ได้ เราพูดน้ำเสียงไม่มีกระโชกโฮกฮากแต่อย่างใด แต่เค้าเหมือนประชดเราตลอดเวลา เค้าบอกว่าตอนนี้ยังเรียนอยู่ มันยังไม่ถึงเวลา เรานี่ปรี้ดด แต่ก็พูดน้ำเสียงโทนเดิมเลยค่ะ (เราเคยเป็นคนเจ้าอารมณ์แต่เค้าไม่ชอบ มีครั้งนึงเราทะเลาะกันหนักมาก สุดท้ายเราก็บอกว่าเราจะเปลี่ยนตัวเองทั้งๆที่เราไม่คิดว่าเราต้องเปลี่ยน แต่ก็ดีแล้วค่ะ ความใจร้อนไม่เคยช่วยอะไร โวยวายไปมีแต่เสียกับเสีย)เราบอกว่า งั้นตัวเองก็ยังไม่เหมาะที่จะมีใครละมั้ง เค้าก็บอก อืม ก็แล้วแต่ เราก็เลยอ่ะโอเค จบๆกันไปก็ได้ แล้วเราก็วางสายไป เราเคยคิดว่าคนนี้แหละที่เราจะสามารถฝากชีวิตไว้ได้ แต่ตอนนี้มันกลับกันอย่างสิ้นเชิง

อยากถามความเห็นเพื่อนๆว่ามีความคิดเห็นกันอย่างไรบ้างคะ เราเรื่องมากเกินไปรึเปล่า ขอบคุณทุกท่านนะคะที่เข้ามาอ่าน